روز معلم که می‌رسید، بچه نمی‌دانستند چرا‌‌ همان معلمی که تا آن روز، به چشمانشان نگاه می‌کرد و از عمق جان با آن‌ها سخن می‌گفت، نمی‌توانست زیاد به چشمان دانش‌آموزان خیره شود.
انگار مطلب مهمی در کاغذ نوشته شد بود چرا که یکدفعه حال آقا معلم یک جوری شد؛ قطرات اشکی که دور چشمانش حلقه بسته بود را پاک کرد و بدون اینکه حرفی بزند، از کلاس خارج شد.

می‌گویند حدود ٧٠٠ سال پیش، در اصفهان مسجدی می‌ساختند.
روز قبل از افتتاح مسجد، کارگر‌ها و معماران جمع شده بودند و آخرین خرده کاری‌ها را انجام می‌دادند.

به شوق گشایش درهای دانایی، با گام های کودکی، راه مدرسه را طی می کنم. بارها روز اول مهر را به یاد آورده ام. هنوز عطر شاخه گلی که به دستم دادند، در فضای خاطرم می پیچد و مغرورِ آن کلامم که ورودم به مدرسه را خوش آمد گفت.
یادش به خیر؛ صدای زنگ مدرسه و شوری که در دلم برپا می کرد؛ بی تاب پاسخ به پرسش معلم، هیجان نمره بیست و اشتیاق شنیدن «آفرین» از زبان او !
مدرسه، فرصت بزرگ فهمیدن بود که در آن، روح قد می کشید و بزرگ می شد، اصلاً پی بردن به معنای زندگی، راز زیستن و قانون حیات، زیر سقف مدرسه به دست می آمد. بنایِ محبوب آن همیشه آباد!

آغاز سال تحصیلی جدید را به آموزگاران و دانش آموزان عزیز روستا تبریک عرض میکنم.

مردی که دیگر تحمل مشاجرات با همسر خود را نداشت، از استادی تقاضای کمک کرد.

به استاد گفت: «به محض اینکه یکی از ما شروع به صحبت می‌کند، دیگری حرف او را قطع می‌کند. بحث آغاز می‌شود و باز هم کار ما به مشاجره می‌کشد. بعد هم هر دو بدخلق می‌شویم. در حالی که یکدیگر را بسیار دوست داریم، اما نمی‌توانیم به این وضعیت ادامه دهیم. دیگر نمی‌دانم که چه باید بکنم.»

استاد گفت:

امید جان سالی نبودی، قرن ها بر من گذشت...

** خودتان را معرفی کنید؟

اینجانب محمدعلی تمیمی، شروه خوان شهر آبپخش (دشتستان) استان بوشهر، متولد روستای دشتی اسماعیل خانی (شبانکاره) که دارای ۶۰ سال سن می باشم.

** شروه خوانی را از کی شروع کرده اید؟