همه در تکاپو هستند. هر خانواده به فراخور توانایی مالی خود، درصدد خرید و نو کردن لباس و کیف و کفش فرزندانشان هستند، تا آن‌ها را با دلی خوش به شکار آرزو‌ها بفرستند.

بوی تازگی که در میان صفحات کتاب‌های نو لانه کرده، سرمستی وصف ناپذیری را نصیب بچه‌ها می‌کند. برای حفظ این تازگی، بچه‌ها اشتیاق فراوانی به جلد کردن کتاب‌ها دارند و در این کار پدر‌ها و مادر‌ها نیز مشتاقانه کمک حال فرزندان هستند. همدلی در اعضای خانواده، نیروی بچه‌ها برای شروع فصل جدیدی از زندگی را مضاعف می‌کند. ‌

هر یک از بچه‌ها در ذهنشان، نقشۀ راهی برای طی دوره ۹ ماهه سال تحصیلی رسم کرده‌اند. برخی حتی نقشه را روی کاغذ پیاده می‌کنند. روی کاغذی از دفتر یادداشتی زیبا، با خودکارهای رنگارنگ! و همه چیز آماده یک شروع خوب و موفق است.

اما در مواردی، همه چیز آن طور که بچه‌ها می‌خواهند پیش نمی‌رود و در چند روز یا چند هفته اول ورق برمی‌گردد. از یک طرف دیسیپلین سخت و غیرقابل انعطاف برخی مدارس و همچنین روشهای تعلیم و تربیت؛ و از طرف دیگر توقعات دست نیافتنی والدین از فرزندان، چشم و هم چشمی‌ها، مقایسه‌ها و سرزنش‌ها؛ دنیای شاد و خیال‌پردازی‌های شیرین و سرمستانه دانش‌آموزان را درهم می‌شکند و اشتیاق را در آن‌ها می‌کشد.

علی‌رغم اینکه همگی ما این مراحل را گذرانده‌ایم و کم و بیش زیبایی‌های آغاز سال تحصیلی را با چشم کودکانه دیده‌ایم و لذت خیال‌پردازی‌های آزادانه را چشیده‌ایم؛ اما حالا که نقشمان در بازی زندگی عوض شده، همه چیز را فراموش کرده‌ایم و اصرار داریم که بچه‌ها هم نقش کودکانشان – با همه زیبایی‌هایش- را کنار بگذارند و ادای بزرگتر‌ها را درآورند!

آیا بهتر نیست به جای اصرار به تغییر رفتار کودکان، گاهی (... آری فقط گاهی) خودمان به دنیای زیبا و پر راز و رمز کودکان سر بزنیم و فارغ از دنیای پرمشغله و پر استرس، خودمان را جای آن‌ها بگذاریم، دنیا را از دریچه چشم آن‌ها بنگریم، مثل آن‌ها فکر کنیم و همراه آن‌ها خیال‌پردازی کنیم؟

حداقل امسال:

بیایید زیبایی‌های آغاز سال تحصیلی جدید را تا پایان سال حفظ کنیم.

منبع: وب سایت معلم اخلاق با کمی ویرایش