۱۴ خرداد ۱۳۶۸ روز وصال عاشق بی قرار به یگانه معبودش، روز ماتم ملتی در سوگ جانگداز فراق محبوب خود، روز وداع ملتی با مقتدای خویش و روز درک عمیق احساس تنهایی و یتیمی دلهای روشن و بیدار جهان اسلام بود. آن روز، روز عزای بزرگ عالم اسلام روزی که پیر و جوان در مصیبت جانکاه غروب خورشیدی که به واسطه طلوعش در جای جای جهان هستی هزاران چشمه نور جوشید، صاحب عزا شدند و گریستند. سراسر ایران اسلامی سیاه پوش شد و زجه و شیون مردان و زنان در هر کوی و برزنی در این مصیبت عظمی جاری گشت. زبان و قلم قاصر از وصف آن روزهای دردآور است، شور عزا در هر محله و مکانی موج می زد و هر دل بیداری شهادت می دهد که در آن روز آسمان و زمین نیز ماتم زده بودند و ملائک عبد صالح پروردگار را به ملاقات خالق خود بدرقه می کردند .
و ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ نیز نقطه عطفی در تاریخ مبارزات ملتی علیه استبداد و استعمار است که با نام و اندیشه و راه امام خمینی رحمه الله علیه پیوندی از یاد نرفتی دارد .