اگر دوست دارید بدون هیچ کلامی به کودک و فرزندتان ابراز علاقه کنید با راهکارهای زیر آشنا شوید:

وقتی داخل اتاق می شوند، لبخند بزنید
این خیلی ساده است. اما این سوال را از خودتان بپرسید و ممکن است همه چیز متفاوت به نظر بیاید: چند دفعه به طور ناگهانی باید متوجه شویم که بچه ها در اتاقی حضور دارند؟ سرمان را بالا می کنیم و متوجه می شویم که یکی از بچه هایمان بدون اینکه کسی متوجه شود وارد اتاقی شده است.  یا گاهی وقتی متوجه ورود آنها می شویم، نگاهی سریع می کنیم و بلافاصله دوباره تلفن خود را چک می کنیم یا به کاری که داشتیم انجام می دادیم مشغول می شویم.

یا بدتر اینکه به آنها نشان می دهیم که موجب قطع شدن کار ما شده اند و می خواهیم آن را حس کنند. یک راه خاص که من سعی می کنم از طریق آن به بچه ام ابراز علاقه کنم، لبخند زدن به آنها در زمان ورودشان به اتاق است. می خواهم لبخند من را وقتی که وارد اتاق می شوند، به یاد داشته باشند. به عنوان پدر و مادر موقعیت های زیادی برای اصلاح و تربیت آنها داریم. ولی راههای خیلی معدودی برای محبت به آنها بدون گفتن جمله ای پیش رو داریم. اعلام آگاهی از حضور آنها با لبخند، کار آنها را ساده تر می کند. این پیام را به آنها می دهد که آنها را دوست داریم و دیدن آنها ما را شاد می کند.

هیچ وقت آغوش بچه را زودتر ترک نکنید
وقتی بچه هایتان را در آغوش می گیرید، بگذارید آنها زودتر آغوش شما را ترک کنند. من این تجربه را چند سال پیش شروع کردم. این تصمیم یکی از مهمترین اقدامات من در مورد نشان دادن علاقه ام به آنها بود. عادت داشتم مثل بقیه پدر و مادرها، بچه هایم را با عجله و درحالی که حواسم پرت بود، در آغوش بگیرم و سریع سراغ کار دیگرم بروم. اما حالا وقتی آنها من را در آغوش می گیرند، اجازه می دهم تا جایی که می خواهند در آغوش من بمانند. از آنجایی که می دانند من آغوش آنها را ترک نمی کنم، فکر می کنم که خیلی عمیق تر در آغوشم می مانند.

گاهی اوقات آنها فقط به یک لحظه سریع علاقه نیاز دارند و بعضی وقت ها به آغوشی طولانی تر احتیاج دارند. آنچه در این کار یادگرفتم این بود که چنین چیزی به من اجازه می دهد به طریقی که هرگز قبلا به خودم اجازه اش را نداده بودم، از بچه هایم عشق بگیرم. این جزو باارزش ترین هدایایی است که می توانید به بچه خود بدهید. به آنها اجازه دهید که عشق خود را به شما ابراز کنند.

در چشم آنها نگاه کنید.
این ممکن است از آنچه در اولین نگاه به نظر می رسد، سخت تر باشد. این چالشی بود که من با پنج بچه زیر ۱۱ سال آن را تجربه کردم. متوجه شدم که وقتی با بچه هایم حرف می زنم، به تلفنم نگاه می کردم یا درحال نوشتن یک ایمیل سریع بودم. خیلی زود متوجه شدم که درحال از دست دادن آن لحظه شیرین و احساس عمیق حضوری بودم که در طول سالهای مادری پروش داده بودم. حالا وقتی بچه ها با من حرف می زنند، هرچه درحال انجام آن هستم را کنار می گذارم و مستقیما در چشم آنها نگاه می کنم. چنین چیزی برای هردو طرف ارزش بیشتری دارد و زیباترین چیز در مورد زندگیم را به من یادآوری می کند. از احساسی که در تماشا کردن چهره آنها دارم گاهی اوقات شگفت زده می شوم.

اگر نتوانم دست از کارم بردارم به آنها می گویم که چند لحظه زمان می خواهم تا کارم را تمام کنم برای اینکه می خواهم وقتی با آنها حرف می زنم، در صورت آنها نگاه کنم.” متوجه شدم که در پی انجام این کار بچه هایم صبورتر شده اند و حضور بیشتری دارند. حتی کوچک ترین بچه ام با حوصله صبر می کند و می داند که از همه تمرکز و حواس من برخوردار خواهد شد. در تماس چشمی، حسی از تائید وجود دارد. در دنیای که بچه ها بزرگسالان را مرتب پای تلفن و مقابل کامپیوتر و تلویزیون ها می بینند، می توانیم نمونه ای از والدینی باشیم که مستقیم در چشم بچه های خود نگاه می کنند. آنها چنین روشی را در روابط خود با بقیه هم پیاده می کنند.