مردم آینو (به ژاپنی: (アイヌ) قوم بومی جزیرهٔ بزرگ هوکایدو در شمال ژاپن، جزایر کوریل، ساخالین و شبه جزیره کامچاتکا هستند.
در زمان ساسانیان

پس از هجوم اعراب به ایران، گروهی از مردم ایران به چین و شرق جایی که امروزه ژاپن نامیده می‌شود، مهاجرت کردند این مطلب مورد تأیید بسیاری از تاریخ نگاران از جمله پروفسور کریسیتن سن در کتاب ایرانیان در زمان ساسانیان می‌باشد.
 
قومی به همین نام (مردم آینو یا عبدال (عبدالله)) در شرق چین زندگی می‌کنند این اقوام بدون شک ایرانی هستند؛ کافی است به تلفظ شمارش اعداد ان‌ها توجه کنید.

Äynu numerals are borrowed from Persian:
۱ yäk، ۲ du، ۳ si، ۴ čar، ۵ pänǰ، ۶ šäš، ۷ häp (t)، ۸ häš (t)، ۹ noh، ۱۰ dah، ۲۰ bist، ۱۰۰ säd، ۱۰۰۰ hazar

به احتمال زیاد امروزه بیش از ۱۵۰ هزار آینو باقی مانده‌است. البته آمار واقعی در دست نیست زیرا بسیاری از والدین برای جلوگیری از تبعیض نژادی نسبت به فرزندانشان در ژاپن، هویت آینوی ایشان را (حتی از خودشان) پنهان می‌کنند.

واژهٔ آینو به معنای «انسان» است. امروزه آینو‌ها نسبت به نام آینو دید ناخوشایندی دارند و برای نامیدن قوم خود واژهٔ «اوتاری» (به معنی رفیق در زبان آینو) را ترجیح می‌دهند.

آینو زبانی است که توسط قوم آینو در ژاپن و روسیه تکلم می‌شود. تعداد متکلمین این زبان در سال ۱۹۹۱ تنها ۱۵ تن برآورد شد، بقیه مردمان آینو، روسی یا ژاپنی تکلم می‌کردند.

متاسفانه به خاطر تبعیض نژادی شدید این زبان که بدون شک از ریشه ایرانی است، در آستانه نابودی است؛ لذا از تمام ایران دوستان خواهشمندم جهت نجات این زبان و نجات این قوم از تبعیض دولت ژاپن هر اقدامی که می‌دانند انجام دهند.