در روز ۲۶ مرداد ۱۳۶۹ اولین گروه آزادگان ایرانی پس از سال‌ها اسارت در زندان‌های رژیم بعث عراق به کشور بازگشتند.
این تصویر گویای این موضوع است که هیچ جا خاک وطن نمی‌شود.

انسان بعضی وقتها به چشم خود هم اعتماد نمی کند.

برای اثبات این موضوع به ادامه مطلب مراجعه نمائید.

هم ‌ایرانی‌اند هم اروپایی، هم فارسی می‌دانند هم ترکی؛ صورتشان هم شبیه آریایی‌هاست، هم شبیه گلادیاتور‌ها و وایکینگ‌ها، قدشان بلند است و مهربانیشان همچون محبت مردم ایل به مهمان‌ها. مسلمان شیعه‌اند، کارشان دامداری و کشاورزی؛ به سبک همه روستاییان، مرغ و خروس و غاز هم نگه می‌دارند؛ بعضی زن‌ها که هنرمند‌تر از دیگرانند نیز خودشان نان می‌پزند و در مشک، دوغ و کره می‌گیرند و پنیر و ماست می‌بندند.

این مردم اما یک راز دارند، یک نکته مبهم تاریخی که مرموزشان می‌کند.

شامگاهی دیگر است
باز هم اذان که می‌گویند دلم آرام می‌شود
مثل همه زمان‌هایی که صدای نجواهای با تو بودن را با خود زمزمه می‌کنم
پروردگارا