مادری سه قابلمه به یک اندازه را روی سه شعله‌ی یکسان قرار داد و در هر کدام به مقدار مساوی آب ریخت. در ظرف اول یک هویج، در ظرف دوم یک تخم‌مرغ و در ظرف سوم چند دانه قهوه ریخت و به مدت زمان یکسان محتوای آن سه ظرف را حرارت داد. بعد بچه‌های خود را صدا زد و گفت: از این آزمایش چه نتیجه‌ای می‌گیرید؟ بچه‌ها در مقابل سوال مادر جواب قانع‌کننده‌ و با معنایی نداشتند. مادر توضیح داد: در این عالم آدم‌ها در غبار زندگی، در جوش و خروش‌ها و چالش‌ها و سختی‌های زندگی یکسان نیستند.

برخی از آدم‌ها مثل هویج هستند تا درون یک مشکل قرار نگرفته‌اند سفت و محکم‌اند ولی به‌محض اینکه در جوش و خروش زندگی قرار می‌گیرند شل می‌شوند و خود را می‌بازند. فرزندان عزیزم لطفا در مسیر زندگی مثل هویج نباشید.

برخی از آدم‌ها در زندگی عادی و روتین زندگی شل هستند به‌محض آنکه با مشکل یا مشکلاتی برخورد می‌کنند سفت می‌شوند و حداقل خود را نگه می‌دارند (مثل تخم‌مرغ). بچه‌ها مثل تخم‌مرغ نباشید.

اما برخی آدم‌ها در بلاها و سختی‌ها نه‌تنها خود را نمی‌بازند، بلکه به محیط هم انرژی می‌دهند، آن‌ها از محیط اثر نمی‌گیرند بلکه محیط را عوض می‌کنند. آن‌ها مثل قهوه عمل می‌کنند.تمام محیط را تحت تاثیر خود قرار می‌دهند، تمام محیط را معطر می‌کنند. به زندگی آب و رنگ و طعم می‌دهند و این‌ها هستند که زنده می‌مانند و زندگی‌ساز هستند.
فرزندانم لطفا مثل قهوه باشید.

زبانت را تبدیل به ” گل سرخ ” کن تا از سخنت عطر دل انگیز برخیزد.
(گاندی)

پسر کوچکی برای مادر بزرگش توضیح می‌دهد که چگونه همه چیز ایراد دارد: مدرسه، خانواده، دوستان و …
مادر بزرگ که مشغول پختن کیک بود از پسر کوچولو پرسید که کیک دوست دارد؟
پسر کوچولو پاسخ داد البته. خیلی دوست دارم.

سپس مادر بزرگ سوالاتی را از پسر کوچولو پرسید.

-روغن چطور؟

-نه!

-و حالا دو تخم مرغ؟

- نه مادر بزرگ!

_آرد چی؟ از آرد خوشت میاد؟ جوش شیرین چطور؟

-نه مادر بزرگ! حالم از همه‌شان به هم می‌خورد!

-بله همهٔ این چیز‌ها به تنهایی بد به نظر می‌رسند. اما وقتی به درستی با هم مخلوط شوند، یک کیک خوشمزه درست می‌شود.
خداوند هم به همین ترتیب عمل می‌کند. خیلی از اوقات تعجب می‌کنیم که چرا خداوند باید بگذارد ما چنین دوران سختی را بگذرانیم. اما او می‌داند که وقتی همهٔ این سختی‌ها را به درستی در کنار هم قرار دهد، نتیجه همیشه خوب است. ما تنها باید به او اعتماد کنیم، در ‌‌نهایت همهٔ این پیشامد‌ها با هم به یک نتیجهٔ فوق العاده می‌رسند.

«هـمـیـشـه حـرفـی بـزن، کـه بـتـوانی آنـرا بـنـویـسی، چـیـزی را بـنـویـس، کـه بـتـوانـی آنـرا امـضـاء کـنـی، وچـیـزی را امـضـاء کـن کـه بـتـوانی پـایـش بـایـسـتی!
نـاپـلـئـون بـنـاپـارت»

بیشتر اوقات سقراط جلوی دروازه شهر آتن می‌نشست و به غریبه‌ها خوشامد می‌گفت.

روزی غریبه‌ای نزد او رفت و گفت:
“من می‌خوام در شهر شما ساکن شوم. اینجا چگونه مردمی دارد؟”

سقراط پرسید:
“در زادگاهت چه جور آدم‌هایی زندگی می‌کنند.”

مرد غریبه گفت:
“مردم چندان خوبی نیستند. دروغ می‌گویند، حقه می‌زنند و دزدی می‌کنند. به همین خاطر است که آنجا را ترک کرده‌ام.”

سقراط خردمند می‌گوید:
“مردم اینجا هم همانگونه‌اند. اگر جای تو بودم به جستجویم ادامه می‌دادم.”

چندی بعد غریبه دیگری به سراغ سقراط می‌آید و درباره مردم آن سوال می‌کند.

سقراط دوباره پرسید:
“آدم‌های شهر خودت چه جور آدم‌هایی هستند؟”

غریبه پاسخ داد:
“فوق‌العاده‌اند، به هم کمک می‌کنند و راستگو و پرکارند. چون می‌خواستم بقیه دنیا را ببینم ترک وطن کردم.”

سقراط اندیشمند پاسخ داد:
“اینجا هم همینطور است. چرا وارد شهر نمی‌شوی؟ مطمئن باش این شهر همان جایی است که تصورش را می‌کنی؟!”

خدا حافظ مرغ عزیز
مرغ ، آهنگ جدایی ساز کرد
ناگهان از سفره ام پرواز کرد
از فراقش قلب بشقابم شکست
قاشق و چنگال من در غم نشست
دید او فیش حقوقم را مگر؟
کاین چنین از پیش من بگرفت پر
مرغکم رفتی تو از پیشم چرا ؟
کردی از پیش خودت کیشم چرا ؟
من به تو خیلی ارادت داشتم
حشر و نشری با کبابت داشتم
خاطراتت مانده در کنج اجاق
سوخت قلب دیگ و پاتیل از فراق
ران و بال و سینه ات یادش بخیر
قلب چون آیینه ات یادش بخیر
با سس قرمز چه زیبا می شدی
خوب و دلچسب و دلارا می شدی
ای فدای زرشک رو برنج رنگین تو
سوپ های داغ و آن ته چین تو
ناز کم کن پیش ماها هم بیا
لطف کن ، یک شام ، اینجا هم بیا
دستمان از گوشت دور است ای نگار
پس تو دیگر اشکمان را در نیار
زندگی بی تو جهنم می شود
سکته ، اسبابش فراهم می شود
ای فدای قد قدایت باز گرد
این دل و جانم فدایت باز گرد
بی تو باور کن که مردن بهتر است
از جهان تشریف بردن بهتر است
از خر شیطان بیا پایین عزیز
عشوه کم کن ، زهر در جامم مریز
تازگی از دیگران دل می بری
هر که بامش بیش ، با او می پری
در نبوده هیکل زیبای تو
دلخوشم با سنگدان و پای تو
پس چه شد آن بالهای خوشگلت
لک زده این دل برای پیکرت
ذهن یخچالم پر است از یاد تو
بازگرد ای خوشگل تو دلبرو
تخم خود را لااقل از ما نگیر
تا که با خاگینه ات گردیم ، سیر